Sanctus Martinus obitum suum longe ante praescivit qui et discipulos in unum congregavit atque sui dissolutionem imminere praedixit

Cum repente viribus corporis coepit destitui tunc moeror et luctus omnium vox plangentium unaque precantium ne pastor oves deserat

Scimus quidem te pater desiderare Christum sed salva sunt tibi praemia tua nostri potius miserere quos deseris pater

Domine jam satis est quod hucusque certavi sed quoad ipse jusseris militabo aut si parcis aetati bonum est mihi hos quibus timeo ipse custodies

Sinite me inquit caelum videre ut spiritus dirigatur ad dominum nihil in me reperiet inimicus sed sinus Abrahae me suscipiet

Artus febre fatiscentes spiritui servire cogebat stratuque suo illo nobili cilicio recumbans nec terram videre jam dignatur caelo totus inhiabat

Adest multitudo monachorum ac virginum his speciali gloria praecipue flebant cum sentirent magis esse gaudendum si rationem vis doloris admitteret

Media nocte dominica sanctus discessit cum caeli cives mox obviant multi audierunt voces in sublime ipse vitro purior lacte candidior carne quoque monstratus est gemma sacerdotum

Glorificati hominis viderunt gloriam qui affuerunt nam caro quam cinis super obtexerat ita resplenduit ut quoddam resurrectionis decus et extincta proferret

Martinus episcopus migravit a saeculo vivit in Christo gemma sacerdotum